Wildmen (Rome, Italy)

Ponedeljak, 19. novembar – Zemun @ MKC Kombinat (Glavna ulica 29 – u pasažu!!)

Garage/punk duo Wildmen nastao je u jednom rimskom baru kada su se u toku tuče sa lokalnom ekipom upoznali gitarista Giacomo Mancini i bubnjar Matteo Vallicelli. Sa zgarišta ove bitke, izdigao se jedan od najzanimljivijih bendova vitalne italijanske garage/60’s revival scene koji u rodnom gradu puni klubove i eksplodira u energičnim nastupima. Do sad su izdali s/t 7″ za Jungle Beat Records/Muzak Production i 7″ singl “I Spit on Your Graves” za Kuma Records. Prvi album izlazi do kraja godine za kultnu italijansko/portugalsku etiketu Shit Music for Shit People.

Svirka počinje u 21.30h upad 250 rsd.

Wildmen @ FB
Wildmen @ SC

YouTube:

Scott H. Biram (Austin, TX, U.S.A.)

Subota, 27. oktobar – Beograd @ Gun Club

U poslednjih par decenija pojavio se impozantan broj ’one-man band’ izvođača čak i par ’one-woman band’ varijanti. Svakako nije jednostavna stvar da se na ovaj način pišu, a još teže da se izvode pesme, naročito uživo. Da ne govorimo o tome kako nema basiste, ritam gitariste, bubnjara, kamoli klavijaturiste koji može da pokrije neku grešku. S druge strane autor je oslonjen na samog sebe i ni na koji način ne zavisi od drugih članova benda.
Vremenom izdvojilo se nekoliko njih koji čine sam vrh – Bob Log III, John Schooley i Scott H. Biram.

Scott H. Biram muzičku karijeru započeo je u punk grupi The Thangs, a potom svirao u dve bluegrass postave: Scott H. Biram & The Salt Peter Boys i Bluegrass Drive-By. 1999. Biram diže ruke od muzike koja uključuje više ljudi, formira one-man band i iste godine objavljuje prvi album „This is Kingsbury?“ za sopstvenu etiketu KnuckleSandwich Records. Slede „Preachin’ & Hollerin’“ (2002.) i „Lo-Fi Mojo“ (2003.) živi album snimljenog radio nastupa u Ostinu, Teksas.
Bazični i jednostavni miks više žanrova (Delta Blues, Hillbilly, Country Blues) nabijeni punk, ali i heavy metal energijom i glasnoćom, te krunisani Biramovim režećim bloodspitting glasom do te mere su prepoznatljivi i karakteristični da je nemoguće pomešati ga sa bilo kojim iz one-man band branše. Poluakustični Gibson iz ’59., set pedala, distorzirani mikrofon i drvena ploča po kojoj nervozno gazi stopalima držeći ritam je sve što se sa njim pojavljuje na bini, ali mu to ne smeta da bude bučniji od većine glasnih grupa danas.

Kako sam kaže: “My music is the bastard child of Punk, Blues, Country, Hillbilly, Bluegrass, Chain Gang, Metal, and Classic Rock.”

Scott H. Biram je jedan uporan, nadrkan i svojeglav Teksašanin koji ne zazire da se pojavi posle Krisa Kristoffersona na SXSW festivalu i pre nego što će da započne set zaurla u mikrofon: „Kažu da je ovo bio nastup posle kojeg je teško svirati… Ne, drkadžije! Ovo će da bude nastup posle kojeg je teško svirati!“.

2003. imao je tešku saobraćajnu nesreću, čeoni sudar autom sa kamionom pri brzini od 120km/h – obe noge polomljene, prelom ruke i stopala. Svejedno, oko mesec dana posle Scott H. Biram se pojavio na bini i razbucao!
Peta ploča koju je objavio za svoju etiketu – „The Dirty Old One Man Band“ – čikaški Bloodshot Records reizdaje 2005. i potpisuje ugovor sa Biramom. Već od tada Biram svira preko 200 koncerata godišnje. Osim SAD najviše turneja ima u Evropi i Velikoj Britaniji. Samo od 2005. do 2011. čak 14 puta!!
Poslednja tri albuma: „Graveyard Shift“ (Bloodshot Records, 2006.), „Something Wrong/Lost Forever“ (Bloodshot Records, 2009.) i „Bad Ingredients (Bloodshot Records, 2011.) ozbiljnije skreću pažnju na njegov rad. „Something Wrong/Lost Forever“ stiže do 5. mesta Billboardove Blues top liste, a „Bad Ingredients“ upada na 35. mesto iTunes Rock liste na sam dan izlaska! Nedelju dana potom teksaški nedeljnik ’Austin Chronicle’ objavljuje broj sa njegovom fotografijom na naslovnoj strani. Osim toga neke od njegovih pesama pojavljuju se u par filmova i serija: ’Blood, Sweat & Murder’ u seriji „My Name Is Earl“, ’Wreck My Car’ u filmu „The Darwin Awards“. Sam Biram pojavljuje se u više dokumentarnih filmova o američkoj muzici baziranoj na tradiciji, te u filmu o najpoznatijem predstavniku ’one-man band’ forme – Hasilu Adkinsu.
Nashville Pussy obradili su njegov hit ’Raisin Hell Again’ na svom albumu „Get Some!“ iz 2005., a Hank Williams III pesmu ’Truckdriver’.

Scott H. Biram iza sebe ima osam albuma, brdo singlova/EP-ja, nekoliko pojavljivanja u dokumentarnim filmovima o današnjoj američkoj Rokenrol sceni. Obišao je više od pola planete svirajući svoj Dirty Old Man Band Heavy/Punk/Blues, a krajem oktobra ima priliku da po prvi put svira i kod nas. Koncert je planiran za subotu, 27. oktobra u beogradskom Gun Club-u sa početkom od 22:00.
Karte su u pretprodaji od prvih dana septembra na svim prodajnim mestima Eventima i u prodavnici ploča Pinball Wizard Records (TC Eurocentar, makedonska 30, lokal 15. Tel: 011/3348-664, radno vreme: 12-19, subotom 11-16). Pretprodaja – 1200 din, dan koncerta – 1500 din.

Official
Bio
MySpace
FaceBook
Wikipedia
Bloodshot Records

YouTube:

Par citata:
“Scott’s self described ‘dirty old one-man band’ had a captivating immediacy that big rock shows rarely reach. On stage Scott is a man possessed, spitting and snarling like a Mississippi juke-joint shouter on a moonshine bender.” – Eben Sterling, Thrasher

“The perfect bluesman for the 21st century, Biram filters classic American roots music through metal, hardcore and plenty of whiskey, resulting in a sound as unique as it is awesome.” – Metromix Cincinnati

“He has a true stage presence that could be fairly compared to that of Clint Eastwood on film. The dude’s more dude than most other dudes you will ever meet.” —Austin Columnist

“Like a scumbag Leonard Cohen” —Shooter Jennings

“His raucous blend of psychobilly, blues, country, metal and rock suggests and inner starvation for true expression and honesty that, frankly, should lead you to question the conviction of everyone you’ve ever seen set foot on a stage.” — Houston Press

“Carrying his guitar and harmonica into hell’s mouth, he’s going it alone in more ways than one, calling out to God but not terribly sure he’s going to get an answer.” —Chicago Reader

“An impassioned multi-instrumentalist unleashing a brutal cacophany with the fury of someone whose check from the Devil finally cleared. Half dirty blues, half underground punk, half honky-tonk, half revival meeting… oh shut up about the math. You’ll see the light.” —Dayna Papaleo, Rochester City News

“His barbarous exorcism of Depression-era blues–with a bedrock of frantic flatpicking, foot stomps into a floor mike, and gutteral growls through a distortion mike–has made Biram a rising star in Austin.” —Brian T. Atkinson, No Depression

“With a raw immediacy that recalls Hasil Adkins and Bob Log III, Biram specializes in a twisted hybrid of gutbucket, hillbilly and godless metal. He’ll praise the virtues of moonshine and titty bars one minute, then tongue-lash city slickers and hippies the next.” —John La Briola, Houston Press

“Biram is the kind of guy you don’t laugh at all the way just in case he really is crazy. We all wanna be entertained, but nobody wants to get stabbed in the head with a screwdriver.” – Frank de Blase, Rochester City News

Poster:

Igra staklenih perli

Petak, 7. decembar – Zagreb @ Park
Subota, 15. decembar – Subotica @ Mladost

Iako se za početke psihodelije na ovim prostorima navode rani radovi sastava Time i Korni grupa, do pojave IGRE STAKLENIH PERLI u drugoj polovini 70-tih nije bilo nijednog benda koji je mogao istinski prisvojiti epitet psihodelične rok grupe.
Ekipa prijatelja i istomišljenika okupila se 1976. i krenula netipičnom putanjom: dugim jam session-ima umesto probama i koncertima. Dolaskom basiste Draka Nikodijevića (kasnije u kultnom sastavu White Rabbit Band), grupa se upotpunjuje i prelazi iz podruma u koncertne prostore.
Praktično od tog trenutka postaju izuzetna koncertna atrakcija, ali tek kada su se čudnom igrom slučaja pojavili uživo u studiju na TV Beograd stvari su se preokrenule. Urbana legenda je da je neko od muzičkih urednika PGP RTB zvao studio i tražio da sazna o kojoj grupi se radi. Neki gledaoci su mislili da na televiziji gostuje strani bend.
1978. ulaze u studio i za PGP RTB snimaju fenomenalni, istoimeni album prvenac. Nažalost, tipično za užasno tretiranje svega što je bilo iole dobro u domaćem roku, bend dobija najgore moguće uslove, a što je još užasnije, dve snimljene pesme misteriozno nestaju iz završnog mastera.
Ipak, tih 25+ minuta koji su ugledali svetlost dana (i sasvim se solidno prodali) ostaju zauvek zabeleženi kao najbolja psihodelična ploča ikada objavljena u celoj bivšoj Jugoslaviji! Dokaz za to je da se PGP RTB izdanje u inostranstvu već dobrih 20 i više godina prodaje po jako visokoj ceni, te da je album bar tri puta bio piratski objavljen na Zapadu (dva puta na CD-u, jednom na vinilu). Pomama za pločama IGRE STAKLENIH PERLI je dovela do objavljivanja čak tri njihova vinilna albuma za nemački Kalemegdan Disk – sva tri sa do tada neobjavljivanim snimcima.
Godinama se u određenim krugovima priželjkivalo ponovno okupljanje Igre staklenih perli. Bend je svojevremeno prestao sa radom nakon svega dva albuma („Igra staklenih perli“ i „Vrt svetlosti“), ali sve do povratka Draka iz Amerike (gde je od kraja 80-tih), nije se moglo računati na to.
Krajem prošle godine, ideja o ponovnom okupljanju stara bezmalo tri decenije, napokon je materijalizovana. IGRA STAKLENIH PERLI the next generation u podmlađenoj i osveženoj postavi koja uključuje dvojicu autora materijala sa prva dva albuma (Draka Nikodijevića: bas/glas i Peđu Vukovića: perkusije), predano održava probe posle kojih prave i dva „tajna“ koncerta namenjena prijateljima i najzagriženijim fanovima. Očigledno je da je članovima grupe nedostajalo ovakvo druženje i isto tako jasno je da je domaća rokenrol scena vapila za povratkom Perli kao jedinim pravim rodonačelnicima psihodeličnog roka na teritoriji bivše Jugoslavije.
IGRA STAKLENIH PERLI the next generation u martu ove godine napravili su uspešnu povratničku mini ex-Yu turneju pod nazivom WAKE UP TOUR:
23. mart – Novi Sad @ Foxtrot
25. mart – Niš @ Feedback
28. mart – Zagreb @ Močvara
31. mart – Beograd @ Gun

Od beogradskog koncerta sa nama sarađuje i Koja iz Disciplin A Kitschme kao inženjer zvuka. IGRA STAKLENIH PERLI u avgustu su snimili novi album sa Kojom kao producentom. Očekuje se da do kraja ove godine dvostruki LP bude i objavljen, a od 20. oktobra do 21. decembra bend je na novoj turneji po regionu. Za sada imate besplatni download na exit sajtu:
Igra staklenix perli The Next Generation – Apokaliptus

ISP @ Wikipedia
ISP @ last.fm
ISP @ ProgArchives
ISP @ MySpace
ISP @ FaceBook

Intervjui:
ISP @ TimeMachineMusic
ISP @ Danas
ISP @ VisionRockMetal
ISP @ TPortal

YouTube:

John Paul Keith (Memphis, TN, U.S.A.)

5. oktobar – Velenje, Slovenija @ eMCe Plac
6. oktobar – Senta @ Mojo
7. oktobar – Beograd @ Gun Club

John Paul Keith formirao je The One Four Fives par godina pošto se 2005. preselio u Memfis. Karijeru je započeo pred kraj srednje škole 90-tih u rodnom Noksvilu sa bendom Viceroys (V-Roys). Ubrzo su postali najuzbudljivija lokalna atrakcija i posle jednog koncerta u Nešvilu dobijaju ponudu da snime album za Stevea Earla i njegovu E-Squared Records. Mladom J.P. Keithu nije se dopala ideja da promene zvuk zarad prvog albuma i napušta bend. Odlazi u Nešvil, formira Nevers, snimaju ploču za Sire Records koja se iz ovih i onih razloga nikada nije pojavila u prodavnicama. Nedugo potom okuplja novu grupu – Stateside koja obljavljuje jedan album u Evropi i postaju prateći bend Ryana Adamsa pod imenom The Pink Hearts. Adams odlazi na turneju promovišući svoj album “Gold” povukavši sa sobom kompletnu postavu izuzev J.P. Keitha koji se, nakon par kratkih zadržavanja u Njujorku i Birmingemu u pokušaju da okupi novu postavu, na poziv sestre seli u Memfis gde započinje uspešnu karijeru studijskog muzičara.
Ispekavši zanat tezgareći po studijima i barovima sa raznim lokalnim muzičarima (da li je pominjanje njegove saradnje sa pokojnim Jimom Dickinsonom dovoljno?!), 2007. okuplja The One Four Fives, a već 2009. izlazi im fantastični debi „Spills And Thrills“ za renomiranog izdavača – Fat Possum Records. Ploča može da nosi i naziv “Ubrzani kurs memfiskog rokenrola”. U tih 37 minuta i 12 pesama iz jedne u drugu klizite kroz žanrove karakteristične za ovaj grad: rockabilly, swamp-rock, soul, roots rock, country, a vozom upravlja doktor John Paul Keith uz asistenciju pratećih muzičara. Duh Sun Records studija još uvek pohodi Memfis, A ova ploča ga sadrži u svakoj svojoj rilni.

Prošlog leta John Paul Keith objavljuje drugi album pod nazivom „The Man That Time Forgot“, a ponovo za Fat Possum. Iako sa njim na snimanju učestvuju svi pajtaši sa prethodnog izdanja ova ploča potpisana je samo njegovim imenom bez dodatka benda. Iz listom pozitivnih kritika jasno je da ovo nije slučajno – J.P. je izrastao u ozbiljnog autora, sve pesme su kompletno njegove, te i nije bilo potrebe da se dodaje naziv benda. Štaviše, J.P. u ovom trenutku ima bar dve skupine muzičara sa kojima krstari Amerikom, a obzirom da je na dve evropske turneje bio sa rokenrol njuškama kakvi su Harlan T. Bobo i Jack Oblivian potpuno je razumljivo da sve buduće ploče nose samo njegovo ime.
„The Man That Time Forgot“ kritika poredi sa najvažnijim ostvarenjima Elvisa Costelloa i Grama Parsonsa, a samog autora naziva najreprezentativnijim nastavljačem njihovog rada.

John Paul Keith sa pratećim bendom dolazi na jednomesečnu evropsku turneju, a BAD MUSIC FOR BAD PEOPLE ima tu čast da im upriliči po jedan koncert u Velenju (5. Oktobar @ eMCe Plac), Senti (6. oktobar @ Mojo) i Beogradu (7. oktobar @ Gun club, Miloša Pocerca 10).
Karte za beogradski koncert mogu da se kupe već od sredine avgusta u prodavnici ploča Pinball Wizard Records (TC Eurocentar, makedonska 30, lokal br. 15, tel.: 011/3348-664, radno vreme: 12-19h, subotom 11-16h) i preko Eventima. Pretprodajna cena karte je 1000 din, na ulazu u klub, neposredno pred nastup – 1200 din.

Official
SoundCloud
MySpace
Reverbnation
last.fm
Allmusic
Facebook
Intervju za B92 sajt

YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=bI8y5cfUipI

Poster:

Fotografije sa beogradskog koncerta